Teşekkürler Kemal Ağabey

Teşekkürler  Kemal  Ağabey ;

Direk başlıyorum içim tıklım tıklım Kemal Ağabey. Ne kadar önemsiz olduğumu hatırlattı bana. Gerçi önemli hissettiren de oydu. Neden ? Ağız dolusu küfürlerim olsa da söyleyemem ki. Gözüm gözüne değse sancılanırım, ben kötülük edemem.   Çünkü iyi bir adam olmak zorundayım.  Annem hep ‘önce iyi bir adam ol’ derdi. Doktor ol, mühendis ol demedi Kemal  Ağabey iyi bir adam ol dedi. Kalbi yarımdır annemin bir çocuğunun toprağını sular her ay, etrafındaki otları yolar, sonra konuşur onunla, en son açar ellerini dua eder. Bu coğrafyada ne kadar fazla ölüm var be Kemal Ağabey. Kötülükleri gördükçe daha sıkı sarılıyorum iyi bir adam olmaya.

Bu kadar kötü bir dünyada öyle iyi birisi çıktı ki karşıma ona da sarıldım ben. Aşık oldum bunca ölümün arasında. O da sarıldı bana. Sonra istemedi sarılmamı, sarılmayı. Gitmemi istedi. Gidemedim be Kemal Ağabey gidemedim. Bekledim onu. Hiçbirşey yapamadım. Ağlamama engel oluyorum sadece , annem görmesin üzülür. Bir tarafı yarım, diğer tarafınıda ben acıtmayayım.

Bekledim onu evinin köşesindeki caminin önünde, beklerken camii ile dertleştim. O camii hüzünlendi, beni  gördü 1973’ten beri neler neler görmüş beni de gördü. Ne ölüler,  ne dostluklar, ne kavgalar, ne sevgililer, ne sarhoşlar, ne bekleyenler görmüş. Çok konuştuk 12 Eylül'ü bile görmüş Kemal Ağabey. Beni kırmızı bir karanfille çam ağacının dibine çökerken gördü.  Onu ne kadar çok canım acıya acıya sevdiğimi gördü.  Beni ona sorar mı Kemal Ağabey ? Sormaz ben biliyorum. Beni özler mi ? Özlemez de zaten. Ben onu beklerim Kemal Ağabey. Gelmeyeni beklemek değil midir aşk ? Kemal Ağabey ?

Tekrar teşekkürler Kemal Ağabey.

Kabul görmeyen yazılar. (OT Dergi'de Kabul Görmedi.)