32 Ağustos

32 Ağustos

Eylül gelmemeli. Eylül ayının gelişini boykot ediyorum. Takvimimde on bir ay var, Eylül'üm gelmeyecek. Saatin pilini çıkardım, takvim yapraklarını kopartıp yaktım. Haydar Ergülen ve Bülent Ortaçgil yoldaşım ‘Sonbaharın başlangıcı Eylül ayına süngü takıp, siperimizde bekliyoruz. Zaman kavramıyla ilgili bildiğim tek şey galiba perşembeydi. 32 Ağustos Perşembe.

Eylül size göre; şairin kemiklenişi, şiirin filizlenişi, kahverengi ve sarının ahengi. Size göre;  serin rüzgarlar, ferah yağmurlar, toprak kokuları. Bir kurtuluş; ‘ Ordular ! İlk hedefiniz Akdeniz’dir. İleri !

Beni mi soruyorsunuz ? Ben ölüm ve acı tarafından işgal altındayım. Babamın ölüm yıl dönümü bugün aynı zamanda Eylül’ümün...    Benim  eylülde çiçeklerim açar gözyaşlarıyla gübrelenen, sizinkiler gibi değil kara gövdeli yararak betonu çıkar. Ölüm ve acı var filizlerinde. İşçi babamı yıkadılar ilk defa elleri beyazdı, boya yoktu,  kesik yoktu, gres yoktu ellerinde. Ellerine dokundum son bir defa göz yaşlarımla yıkadım. Kalp krizi dediler o koca yürekli adam, krizi olmaz onun inanmadım. Kalbinde kocaman  odaları vardı, annemin resimleriyle kaplı olan odalar.  Kalbinde iki kardeşime bana ayrı ayrı aşkla bakardı.

Eylül'üm, kiraz kokardı omuzları. İş çıkışı eve dönerken şehir züppesi lüks aracıyla refüjden karşı şeride geçip kullandığı araca çarptı. Ona şiir okuyamayacağım. Ona sevdiği yazarların kitaplarının ilk baskısını alamayacağım. Ona sürpriz yapamayacağım. Bana ışıltılı gözlerle bakıp ‘seni kalbime gömerim adam’ diyemeyecek. Sen beni kalbine gömseydin de ben o hasırı o çukurun içine sermeseydim... Yaşam destek ünitem. Neredesin ? Tek dayanağım annem kaldı. Onun için yaşamaktan başka çarem yok.  O olmasa,  ilk seferle gelirim yanına. Tanrıyla büyük hesabım var, çalmadı eylülde umut kapımı belki de yeltendi, acı ve ölüm nöbetçileri tarafından darp edilerek kovalandı.

Şimdi gökyüzüne bakıyorum;

Yıldızlar mı daha uzak ?

Gözlerin mi ?

Eylül !