Kaygısızlar

Yorganı taşıyorum salona,  Kaygısızlar izliyorum bir sabah, ellerim ayaklarım ufak ve sobayı yakmam yasak. Hep sobadan zehirlenenleri anlatıyor Reha Muhtar. Ne uzam dolu kara komedya Kaygısızlar. Ülkemin düzenin kültürün görsele indirgenmiş hali. Anlamadan, bilmeden yerli yersiz gülmeler. İzliyorum. Yetim hüzünler. İzliyorum.

Farkında değiliz, zaman geçiyor. Gece-gündüz o kadar.

Sonra bitiyor, ya arada bir yerde, yahut son diye biçilmiş veya öyle addedilen yerde. Edebiyatçı şöyle sesleniyor; “Yaşayıp gidiyoruz bir tane hayatta. Bir hırkadır giydiğimiz başkalarının çıkardığı.” Sonra yine Gece-Gündüz. Sonra şık bir ikindi, latife ve şiir halleri gayrimeşru hayalleri.

Kimsesiz bir kum zambağı Ansızın konar kulağının üzerine 

Saçında tuz ve nem 

Yüzüm çarpıyor mütenasip bir yalnızlığa

Kat ediyoruz cümbür cemaat bir yol

Tonlarca duman ve kirlilikle 

Bir an önce dağılsak 

Bir an önce yek

Dikkatsiz ama rikkatli

Zarif sıfatlar bulsam

Ahenkli fonetik kelimeler

O zaman uzam ve akış

Son bulacak mülaki bir tebessümle.