Ketıl kadar samimi.

 Ayağım eski bir zamire takıldı Tutturmuşuz bi' hülasa telaşı Gökyüzünü durmadan çekiştiriyoruz Büyük müstahsil Mevsimi geçkin kuş misali 

  Daktiloya çekilmiş kağıdın arkasında şu dörtlük vardı; Yüzün, sevginin armasıydı Yüzün, iyiliğin atlası Hüzün yabancı değil bana Hep kursağımda duran ‘Kaçıncı kilometresi bu kağıdın?‘ Başlıyordu yazı hakikaten kağıdın köşeleri yıpranmış bıraz nemli ve hamura dönmek üzereydi. Ön yüzündeki daktilo vuruşları ve arka yüzündeki mürekkep iç içe girmiş hiç okunaklı olmayan bir el yazısını iyice zorlaştıran bir hale sokuyordu. ‘Kaç tren, kaç vapur, kaç troleybüs ve kaç otobüs. Vay ki ne vay! Demek böylesine demleniyor hatıralar sonra böyle sağılıyor imbiğinden en sonunda süzgün icmal. Bödge, hala körpe midir?’ Kelimelere bakılırsa sizin de takdir edeceğiniz gibi yakın geçmiş. Bödge ise çağ ve zaman anlamına geliyor ayrıca troleybüs ise İstanbul, Ankara, İzmir ve Malatya’da faaliyet göstermiş. Yıllara ortalama olarak değerlendirdiğimiz de ise başlangıçları 1954 İzmir, 1961 İstanbul, 1947 Ankara ve 2015 Malatya. Malatya ihtimali tabi ki de manasız kısmına giriyor. Vapur ise Ankar...

 Kandırıyor bizi Mart, ilkbaharın alaycılığı dolaşıyor gündüzleri körfezde, akşam ise ayaklarımız buz. Taşlaşmış duyguların imbiğinden imtihansız dökülüp gidiyor fasıl, salataya biraz daha tuz. Kahkaha ve rabarba dolu solan. Bulanık zihinlerimizi örtüyoruz. -sahi ‘insan unutmasa nasıl yaşar?’ (Konuşma diliyle yazılmış, yine kargaşa içinde cümlelerim) -yahut ‘yalnız insanlar daha fazla mı anımsar?’ Lüfer ver,  yarım porsiyon barbun falan. Sözgelimi herkes bilinçli, herkes farkında, herkes eşitlikçi-haklı ve tuhaf bir hayalden yana mavi ekranlar karşısında… -kimse özgül ağırlığının farkında değildir (ama) Yargısız ve arındığım dizelerim, zaman aşımı.