Ketıl kadar samimi.

 Kandırıyor bizi Mart, ilkbaharın alaycılığı dolaşıyor gündüzleri körfezde, akşam ise ayaklarımız buz. Taşlaşmış duyguların imbiğinden imtihansız dökülüp gidiyor fasıl, salataya biraz daha tuz. Kahkaha ve rabarba dolu solan. Bulanık zihinlerimizi örtüyoruz. -sahi ‘insan unutmasa nasıl yaşar?’ (Konuşma diliyle yazılmış, yine kargaşa içinde cümlelerim) -yahut ‘yalnız insanlar daha fazla mı anımsar?’ Lüfer ver,  yarım porsiyon barbun falan. Sözgelimi herkes bilinçli, herkes farkında, herkes eşitlikçi-haklı ve tuhaf bir hayalden yana mavi ekranlar karşısında… -kimse özgül ağırlığının farkında değildir (ama) Yargısız ve arındığım dizelerim, zaman aşımı.